Friday, August 31, 2012

අවුල් වන්නට පෙර…….3වැනි කොටස

                                  ශාන්ත ජෝන් විදුහලේ මා සමග එකම පංතියේ සිටි යහළුවන් කීප දෙනෙක් තවමත් මතකය.උදයානන්ද පෙරේරා,ශිරාජ් පෙරේරා,ගාමිණි ඇල්විටිගල[සෝමදාස ඇල්විටිගලයන්ගේ පුතා],ෆොන්සේකා[නුගේගොඩ සමරකෝන් ස්ටුඩියෝ අසල තිබු බේක් හවුස් ආයතනයේ පුතෙක්]පොන්නයියා,නන්ද[එවකට පුවත් පත් මගින් පවා විශාල සාකච්ඡවකට ලක්වූ ගිනි පෑගීම සම්බන්ධව කපුමහත්වරුන්ගේ පාර්ශවයට නායකත්වය දුන් මුතුකුඩ කපු මහත්තයාගේ පුතා]පෝලියෝ රෝගය නිසා එක් පාදයක් ඉතා සිහින්ව තිබු මිත්‍රයෙක් ඉන් සමහරක්ය.මේ නම් සඳහන් කලේ ඔවුන් ගැන දන්නා කෙනෙක් ඇතොත් කමෙන්ට් කිරීම පිනිසය.පොන්නයියා යනු නුගේගොඩ හන්දියේ සපත්තු සහ කුඩ අලුත්වැඩියා කල අහිංසක දෙමල මනුස්සයකුගේ පුතෙක්ය.පාසල නිමවු සැනින් පොන්නයියා කෙලින්ම දුවගෙන යන්නේ තාත්තා සපත්තු හදන තැන කුඩය යටටය.තාත්තා කෙනෙකුගේ සෙනෙහස කොපමනදැයි කියා නිමකල නොහැක.1983න් පසු නුගේගොඩ සහ ඒ අවට පදිංචිව සිටි අහිංසක දෙමල ජාතිකයින්ට සිදුවූයේ කුමක් දැයි දන්නේ දුටුගැමුණු පරපුරේ යැයි කියාගන්නා අපේ සිංහලේ මහා අප්පුච්චලා පමණි.ලැජ්ජය.හිරිකිතය.කකුල සිහින් මිත්‍රයා බොහෝ කාලයකට පසුව අන්ත දුක්ඛිත ජීවිතයක් ගතකරනවා නුගේගොඩ හංදියේදීම මා දැක ඇත.                                                                                                                                                                                                                   පාසැල නිමවී ගෙදර යාමට මා වඩාත්ම කැමැත්තක් දැක්වූයේ පයින්මය.ඉන්ද්‍රක්කාවත් කැමති කරගන්නා මම එසේ ඇවිදගෙන යන්නේ පාරේ වැටී ඇති බස් ටිකට් එකතු කර ගැනීමටය.ජිල්බෝල ගැසීමේදී මේවා හුවමාරු භාණ්ඩ විය.නුගේගොඩ සිට දෙල්කඳ දක්වා පයින් යෑමේදී එදා හමුවූ විශේෂ ස්ථාන කිහිපයක් සඳහන් කිරීම වටී.උඩරට ටී හවුස්,දොස්තර බර්නාඩ් සොයිසාගේ ක්ලිනික් එක,යමුනා මෝටර්ස්,හතේ කණුව මස් කඩේ.බෝ ගහ,ගම්සභා හන්දිය,ලැවීනියා සිනමාහල ඉන් සමහරකි.                                                                                                               පාසැල් යාමත්,සරුංගල් ඇරීමත්,ජිල්බෝල ගැසීමටත් අමතරව තවත් එක රාජකාරියක් මටත් ගෙදර අයටත් පැවරී තිබුනා මතකය.ඒ 1970 මහා ඡන්දය ලංව තිබූ කාලය නිසා නිල්පාට කොඩි සහ රැළි කැපීමත්,විශාල අත ලකුණක් නිල් පාටින් පාට කිරීමත්ය.තාත්තා මේවා දේවකාරියක් සේ සැලකූ දේවල්ය.එකල පැවතියේ ආසණ ක්‍රමයට පාර්ලිමේන්තුවට තේරී පත්වීමය.කෝට්ටේ ආසණය ඡන්ද ව්‍යාපාරය තුල ඉතා වැදගත් මැතිවරණ කොට්ඨාශයක් විය.ඒ කාලයේ දේශපාලණ පක්ෂ හැට කෝටියක් නොතිබුන අතර අප ප්‍රදේශයේ ශ්‍රිලනිප නියෝජණය කලේ පසුව කථානායකවරයෙක්වූ ස්ටැන්ලි තිලකරත්න මහතාය.යුඇන්පී ප්‍රභලයා වූයේ ජිනදාස නියතපාල මහතාය.කොමියුනිස්ට් පක්ෂයේ වැඩ කටයුතු භාරව සිටියේ කේ.පී.සිරිවර්ධන මහතාය.මොවුන් සියල්ලන්ම අවට ප්‍රදේශවාසීන්ය.වැදගත් හා නිහතමාණී මිනිසුන් විය.                                                                                                               ස්ටැන්ලි තිලකරත්න මහතා ඔහුව හඳුන්වාගනු ලැබුවේ දොඩම් ගෙඩි දෙකක් තරම්වත් උස නැති මිනිහා කියාය.ගැහැණුන්ට හරි හිනාය.ඔහු ඉතා මිටිය.ජිනදාස නියතපාල මහතා සද්දන්ත පුරුෂයෙකි.ඒ කථා කෙසේ වෙතත් මැතිවරණයෙන් ස්ටැන්ලි තිලකරත්න මහතා ඉහලින් ජයගත්තේය.මමද ඒ සඳහා දායක වූවෙක්මි.කොඩි සැරසිලිවලට අමතරව අපේ ගේ ඉදිරිපිට මොහුව පිලිගන්නා අවස්ථාවලදී බුලත් අත දීම මට පැවරුණු තවත් රාජකාරියක්ය.ඔහු නිවසට ඇතුල්වු පසු ඉස්කෝලේ වැඩ ගැන අසන සරළ ප්‍රශ්ණ කිහිපයකට උත්තර බැඳීමටත් සිදුවිය.තාත්තා සහ සුසිල් ප්‍රේම්ජයන්තගේ පියා කරුණාපාල අයියා තද ශ්‍රීලංකා කාරයින්ය.පොඩිබාසුන්නහේ යන ධනවතාත් සෝමා තලගල යන අය තද යුඇන්පී කාරයින්ය.මේ හැම දෙනාම හොඳ මිතුරන්ය.                                                                                                                                                                         මා හුරුබුහුටි ලමයෙක් නිසාත් ඉගෙණීමට දක්ෂ නිසාත් අවට අන් අය අතරින් කැපී පෙනෙන්නෙක් විය.පාසැල් නිමවීමෙන් පසු අපට ඇති තරම් සෙල්ලම් කරන්නට ඉඩකඩ බොහෝ තිබුනි.අප නිවසට යාබදව විශාල ලී මඩුවක් විය.මඩුවක් නොව එය ලී කොටන්.බාල්ක,පරාල,රීප්ප ඇතුළු සියළුම දැව විකුනන විශාල වෙළඳ භූමියකි.කොල්ලන් කැමතිවූයේ ටින් පෙරලීම,රිම් පැදීම වැනි ක්‍රීඩාවන් වූවත් අවට සිටි අක්කලාගේ උවමනාව මත හැංගිමුත්තම් සෙල්ලමට හැන්දෑ වරුවම වෙන්විය.ඒ අවට මට වඩා වැඩිමහල් අක්කලා රාශියක් වූහ.අද මෙන් කලිසම්,කොට කලිසම් නොව,ගවුම් අඳින්නට ඔවුන් පුරුදුවී සිටියෝය.කොල්ලන්ගේ ගෙදර ඇඳුම සරම විය.මම නිතරම කොට කලිසම් ඇන්දත් සිංහල අවුරුද්දට සරමක් ලැබෙන නිසා සරමත් හොඳට පුරුදුය.ඔය හැංගිමුත්තම් කෙලියේදී බොහොමයක් අක්කලා හැංගෙන්නට තෝරාගන්නේ මාවමය.ලී මඩුවේ අඳුරු අහුමුළුවල දෙදෙනා දෙදෙනා පමනක් හැංගීමට අක්කලා වග බලා ගතී.ඇටෙන් පොත්තෙන් පනින වයසේ මම වැනි එකෙකුට,ඒ වයසේදී දකින්නට නොලැබෙනදේ දකින්නටත්, ස්පර්ශ කිරීමට නොලැබෙන දේ ස්පර්ශ කිරීමට ලැබුනේත් ඔය අක්කලාටත්,හැංගිමුත්තම් කෙලියටත්,විශාල ලී මඩුවටත් පින්සිද්ධ වෙන්නටය.මේ අක්කලා දැන් වියපත්ය.සමහරුන්ගේ දරුවන්ටත් දරුවන්ය.                                                                               අරකීනම් කියන්නේ අරූ තව මොනවා ලියයිද දන්නේ නැහැ කියාය.මා තුල රහස් නැත.තිබෙනවානම් තිබෙන්නේ තව කවුරුන් හෝ තව කාටවත් කියන්නට එපා යැයි කියු දේවල් පමණි.මා එවැනි දේ අරකීටවත් නොකියන්නට වග බලා ගනී.විවෘතවීම තුලින් ජීවිතයට සිදුවිය හැකි අවාසි බොහෝය.නමුත් මේවා සුන්දර මතකයන්ය.මිහිර රස විඳිය හැක. අධ්‍යාපණයෙන් පමනක් නොව අරවගේ අංශයන්ගෙන්ද දැන් මා තරමක් දුරට සන්නද්ධය.නමුත් සිදුවීම් සිද්ධවන්නේ අප නොසිතූ පරදිය.                                                                                               අද මෙන් නොව එදා ජනප්‍රිය පාසල් සඳහා පහේ පන්තියේ ශිෂ්‍යත්ව විභාගය අති ධාවනකාරී නොවීය.එයද වාර අවසාණ විභාගයක් වැනි විය.මමද එහි කොටස්කරුවෙක් වුනෙමි.ප්‍රතිඵල පැමිනීමෙන් පසු දක්නට ලැබුනේ දිවයිනේ හොඳම ශිෂ්‍යයින් තිස්පස් දෙනා අතරින් එකෙකු වී කොළඹ රාජකීය විද්‍යාලයට ඇතුලත් කර ගන්නා ගොන්නේ මමද සිටිනා බවය.ඊට වඩා අඩුවෙන් ලකුණු ලැබූ ලමයින් ආනන්ද විද්‍යාලයටත් අන් පාසල්වලටත් ඇතුල් කරගන්නා ලදී.අප පාසලින් රාජකීය විදුහලට සමත්වූයේ අනුර ගුණසේකර නම් අවටම පදිංචිවී සිටි මිතුරෙකි.ගාමිණි ඇල්විටිගල ආනනදයට ඇතුල්වූවා මතකය.මෙතැනින් පසු මගේ ජීවිතයේ බොහොදේ ඉතා විශාල වෙනසකට භාජනය විය.තාත්තා ශ්‍රී ලංකා රක්ෂණ සංස්ථාවේ අවිස්සාවේල්ලේ ශාඛාවට මාරුවිය.දෙමව්පියන්ගෙන් වෙන්වී ජීවත්වීම ඉතාම අමිහිරිය.වේදණාකාරීය.එය එසේ නොකල යුතුය.අපි නැවත හමුවෙමු.

Monday, August 27, 2012

අවුල් වන්නට පෙර…….2 කොටස

 

                                  මා සතුව තිබු විශාල ප්‍රමාණයක් මතක සටහන් කාවුන්ටත් පුස්වලටත් මාගේ නොසැලකිල්ලටත් හසුවී විනාශවී ගොස්ය.ඒ අතර මාගේ පලමු පංතියේ සිට පාසැල් ප්‍රගථි වාර්ථා පොත්ද විය.මෑතක් වනතුරුත් ඒවා සුරක්ෂිතව ත්බු නමුත් දැන් ඒවා ගැන සිතීමෙන් පලක් නැත.එංගලන්තයේ චාල්ස් කුමරුගේ අත් අකුරින් මාහට දුන් සටහන්ද ඒ අතර විය.ඔහුගෙන් ලැබූ තෑගි සහ ඡායාරූප නම් තවමත් මා සතුව ඇත.යමක් අහිමිවීමට තිබේනම් එය වැලක්විය නොහැක.ඒ දෛවයයි.කොම්බු දෙකකින් පටන්ගන්නා බොහොමයක් වචන අධ්‍යාථ්මය හා බැඳුනු ඒවා යැයි වරක් කවුදෝ මට පැවසීය.දෛවය,වෛරය,මෛත්‍රිය,කෛරාටික කම ඉන් සමහරකි.මීට වඩා වෙනස් වචනද තිබිය හැක.
                                                           මා කුඩා කල සිට අප නිවැසියන් වූයේ දෙමව්පියන් හැරුනුවිට ආච්චී,සීයා[මව් පාර්ශවයේ]මගේ තුන් හැවිරිදි මල්ලි සහ ඔහුටත් බාල නංගීත්ය.සීයා කොලොන්නාවේ රජයේ වැඩ දෙපාර්තමේන්තුවේ ලොකු බාස්ය.ඩෝරා මශියා මොරායස් නම්වු ආච්චී උපතින් කතෝලික වුවත් පසුව බුදුදහම වැලඳගත් කෙනෙක් විය.ඇයගේ දකුණු අතේ උඩ අත්ල ආශ්‍රිතව කුරුසයක් පච්ච කොටා තිබුනි.ඇය ගැන ලිවීමට බොහෝ දේ ඇත.ඇයගෙන් මා ලද ආදරය කිසිලෙසකින් වත් දෙවනි කොට සැලකිය නොහැක.1993 දී මිය යනතෙක්ම අපට සියලු රැකවරණ සලසමින් අප සමගම ජීවත් වුවාය.අදටත් මම ඇය මෙණෙහිකර ඇයට ස්තූතිකර නින්දට පිවිසෙන්නෙමි.සීයා ගැන මතකය කෙටිය.මා පාසල් යාම ආරම්භකර වසරකටත් අඩු කාලයක් තුලදී ඔහු අප අතරින් වෙන්වී ගියේය.ආච්චී සහ සීයාගේ දරුවන් අතරින් අම්මා තුන්වැන්නා විය.ඒ වනවිටත් ලොකු අම්මාට දරුවන් නොසිටී නිසාත් ලොකු මාමා මියගොස් සහ පොඩි මාමා කලුතර ප්‍රදේශයේ ඥාතීන් සමග ජීවත්වු නිසාත් සීයා සහ ආච්චීගේ ලෝකයේ ලොකුම වීරයා මා විය.  
                                                 අපට හිමි නිවස විශාල නිසාත් එතරම් ආර්ථික ගැටලු නොවු බැවිනුත් අපේ ගෙදර නිතරම සෙනග ගැවසෙන ස්ථානයක් විය.එකල අප පවුලේ උදවියට අමතරව එහි ස්ථිර පදිංචිකරුවෝ වුයේ ටේච්චී,පොඩි අයියා සහ ඉන්ද්‍රක්කාය.මේ අය ගැනත් සටහනක් කලයුත්තේ ඔවුන්ද දුකේදීත් සැපේදීත් අප අතරේම එකටම ජීවත්වු නිසාමය.ටේච්චීගේ නම ටේලින් නෝනාය.ඇය අපගේ පිය පාර්ශවයේ උදවිය සමග කුඩාකල සිටම හැදී වැඩී ඇති අනාථ කාන්තාවක්ය.තාත්තාගේ විවාහයෙන් පසුව තාත්තාට දැක්වු ආදරය නිසාම හංවැල්ලේ සිට ගංගොඩවිලට අප සමගම ජීවත්වීමට පැමින ඇත.මා කලින් කීවාසේ ඇය කාත් කවුරුවත් නැති ගැහැණියක්ය.මානසික වශයෙන්ද එතරම් නිරෝගී නොවීය.ඉතාමත් මිටි,කුඩා සිරුරක් හිමි ඇයගේ මුහුණ ඉතා ප්‍රියමනාපය.ඇයද අප ආච්චී හා සම වයසේ වු නිසා ටේලින් ආච්චී වෙනුවට අප ඇය ඇමතුවේ ටේච්චී කියාය.ඊට ඉහතදී ඇයගේ මානසික තත්වය එතරම්ම අවුල් සහගත නොවු නිසා අපගේ වැඩිමහල් උදවිය දන්නා කියන කෙනෙකුට විවාහ කරදී ඇත.ඔහුට දාව දරුවකු ගැබ්ගත් පසු ඇයව තනිකර දමා මොහු පලාගොස් ඇත.ඒ උපන් දියණිය ඉන්ද්‍රක්කා විය.අපට වඩා ගොඩාක් වැඩිමල් නිසාත් අප සමගම එකට හැදී වැඩුන නිසාත් අප ඉන්ද්‍රක්කා නමින් ඇය ඇමතීය. ඇය මා පාසැල් යාමට පෙර ඇයගේ අධ්‍යාපණ කටයුතු අවසන් කොට තිබුනි.පොඩි අයියා යනු කුඩා කාලයේදී මග දමා ගොස් සිටියදී හමුවී අප මව් පාර්ශවයේ අය විසින් හදාවඩා ගන්නා ලද මෝඩ පහේ නමුත් හරිම ආඩම්බරකාර රොමානිස් හාමිය.අපේ දෙමව්පියන්ට වඩා ඔහු වැඩිමහල් නිසා පොඩි අයියා නමින් ඇමතීය.මිය යන තෙක්ම අපටත් ඔහු පොඩිඅයියාම විය.තාත්තාගේ ලැබෙන මුදල් සහ අරක්කු නිසා ඔහුට අපේ තාත්තා හැර වෙන ලෝකයක් නොවීය.තාත්තාගේ රැස්පොට් එක කරටගත් පොඩි අයියා අපේ අම්මාටත්, තාත්තාගේ කන්තෝරුවේ යාලුවන්ටත් පවා බැණ අඬ ගසන අවස්ථා මට මතකය. නමුත් කවුරුත් මොහු සමග උරණ වන්නේ නැත.කාටත් හොරෙන් ගංජා බොන බවත් තාත්තා එය දැණසිටි බවත් පසු කාලයකදී අම්මා මට කියා ඇත.                                                                                                                                                                                    නිතරම හැන්දෑවේ සිට රාත්‍රීය වන තෙක් ගෙදර විශාල ඉස්තෝප්පුවේ ගැවසෙන පුද්ගලයින් වුයේ තාත්තාගේ කන්තෝරුවේ වෘත්තීය සමිති සගයන්,ගමේ යහලුවන් සහ ශ්‍රී ලංකා නිදහස් පක්ෂයේ කෝට්ටේ ආසනයේ සමහර ක්‍රියාකාරීන්ය.ඔවුන් අඩි පුඩි ගසමින් දේශපාලණ කතා බහේ යෙදුනි.බාලා තම්පෝ,වාසුදේව,චන්ද්‍රා කුමාරගේ,ස්ටැන්ලි තිලකරත්න වැනි අයද ගොඩ වැදුනු අවස්ථා ඇත.සීයා මියගිය පසු මේ ක්‍රියාවලිය වඩාත් වර්ධණය වුයේ තාත්තා ගෙදර ගෘහමූලිකයා වීම නිසා විය යුතුය.අපේ තාත්තා ඉගෙනුම ලබා ඇත්තේ කලුඅග්ගල ශාන්ත ජෝන් බොස්කෝ විද්‍යාලයේ සහ මොරටුව ප්‍රින්ස් ඔෆ් වේල්ස් විදුහලේය.ඉංග්‍රීසි මාධ්‍යයෙන් ඉගෙනුම ලබා ඇති මොහු ඉංග්‍රීසියෙන් කථා කරනවා මම අසා ඇත්තේ ඉතාමත්ම අඩුවෙනි.අවශ්‍යම අවස්ථාවකදී හැර ඉංග්‍රීසි භාවිතාවක් නොතිබු තරම්ය.අම්මා සහ ලොකු අම්මා නුගේගොඩ අනුලා විද්‍යාලයේ ආදී සිසුවියන්ය.මාමා කලුතර සිරිකුරුස විද්‍යාලයේ ඉගෙනුම ලබා ඇත.                                                                                                                 මා ප්‍රථමයෙන්ම ගල්ලෑලක් ගල්කූරක් අතට ගත්තේ,ගංගොඩවිල වනාත පාරේ තුන්වැනි පටුමග අසල අම්බලන්දූව ටීචර්ලාගේ ගෙදරින්ය.ඉතාම කුඩා දරුවන්ට අත්පොත් තැබූ, ඇයගේ ඉස්තෝප්පුවේ පවත්වාගෙන ගිය එම කුඩා මොන්ටිසෝරියේ අවට ලමුන් පස් හය දෙනෙක් පමනක්විය.තම්බාපු කඩල,තම්බපු වෙරලු හෝ කොස් ඇට වැනි කුමක් හෝ අපිට ලබාදුනි.මට වඩාත් සැලකිලි ලැබුනේ එකල වඩාත්ම සුරුබුහුටි සහ කීකරුම දරුවා මා නිසා විය යුතුය.මෙතුමියට උපාලි සහ ලාල් අම්බලන්දූව නම් තරුණ පුතුන් දෙදෙනෙක් විය.ඔවුන් දෙදෙනාම නුගේගොඩ ශාන්ත ජෝන් විද්‍යාලයේ දක්ෂ ක්‍රිකට් ක්‍රීඩකයින් විය.                                                            මම ප්‍රාථමික අධ්‍යාපණය ලැබුවේ එවකට ශාන්ත යොහාන්ගේ පාසල නම්වූ නුගේගොඩ ශාන්ත ජෝන් විද්‍යාලයෙන්ය.එවකටත් මෙම පාසැල කොළඹ දිස්ත්‍රික්කයේ තිබු කීර්තිමත් පාසැලක් විය.මෙහි ඉගැණුම ලැබූ විශිෂ්ඨ ආදී ශිෂ්‍යයෙක් වන්නේ මහාචාර්ය සුනිල් ආරියරත්න මැතිතුමාය.ඔහුගේ වැඩිමහල් සොහොයුරු තිලකරත්න කුරුවිටබංඩාර,අමාත්‍ය සුසිල් ප්‍රේමජයන්ත වැනි අය මගේ වැඩිහිටි ඥාති සොයුරන්ගේ පංතිවල ඉගෙනුම ලද බව මම දනිමි.තවත් අය බොහෝය.මගේ පාසල නුගේගොඩ හයිලෙවල් පාරේ පිරවුම්හලට යාබදව මෙට්‍රෝ සිනමාහලට පිවිසෙන මාර්ගය ඉදිරිපිට පිහිටා ඇත.එකල පාසලට පිවිසීමට පෙර දක්නට ලැබුනු මනරම් දර්ශන දෙකකි.එකක් නම් අඹ,අන්නාසි විකුනන පුංචි කරත්තයය.එය සිහින් සිරුරක් හෙබි ප්‍රියමනාප මනුස්සයෙක් සතුවිය.පාසලේ ලොකු ලමයින් ඔහුගේ මිතුරන් මෙන් විය.අනික් දර්ශණය නම් කාලවර්ණ,තරබාරු,චීත්ත  රෙද්දක් සහ හැට්ටයක් හැඳි අච්චාරු ආච්චීය.ඇයගේ අඩුම කුඩුම සියල්ලක්ම මහ පොලොව මත එලූ ඉටි රෙද්දක් මත ප්‍රදර්ශණය විය.ඇය හා වටා සිටියේ පාසලේ කුඩා දරුවන් රැගෙන යාමට පැමිනෙන වැඩිහිටි කාන්තාවෝය.                                                                                                                                            අප පාසලේ එවකට විදුහල්පති වූයේ ප්‍රතාපවත් චරිතයක්වූ ජී.බී.බන්නැහක මහතාය.සුදෝ සුදු කලිසමත්,කෝට් එකත් හැඳ උපැස් යුවලක් පැලඳූ බන්නැහක මහතා හීන්දෑරී පුද්ගලයෙකි.පතෝලයා යන අන්වර්ථ නාමයෙන් මොහු හැඳින්වු වැඩිහිටි ශිෂ්‍යයින්ට දැඩි දඬුවම් වලට ලක්වන්නට සිදුවිය.මාගේ වැඩිමල් ඥාති සොහොයුරෙක්ගේ නොමනා හැසිරීම නිසා පාසලෙන් ඉවත් කරන ලදි.මොහු අත වේවැලක් තිබූ අතර ඉතාමත් මැනවින් පාසැල පාලනය කරනා බවට වැඩිහිටියන්ගේ කතා බහට ලක්විය.ඒ සම්බන්ධව මට වඩා දන්නා අය බොහෝය.මට ශාන්ත ජෝන් විදුහලේ අකුරු කිරීමට ලැබුනේ පස් වසරක් පමනී.                                                                                                                                                                   
               මා මුල් දිනයේ පාසලට පැමිනියේ අම්මා සමගය.දෙල්කඳ හංදියේ සිට නුගේගොඩ දක්වා ගමනට ටිකට් එකහමාරක් ශත අටක් පමනක් විය.අම්මාට ශත පහක් සහ භාගයක්වූ මට ශත තුනක් වශයෙනි.එකල තිබුනේ ලංගම බස් පමනි.එදා මගේ පලමු පාසල් ගමනට ලබාදුන් ඒ ප්‍රවේශ පත්‍රයන් දෙක මෑතක් වනතුරුත් මා සුරැකිව තබාගත් මුත් නොසැලකිල්ල නිසාමදෝ ඒවා අතුරුදහන් වී ඇත.ඉන් පසුව ඉන්ද්‍රක්කා සමගත් පසුව මා තනිවමත් පාසල් ගමනේ යෙදුනේය.ඉන්ද්‍රක්කා ඇතුලු වැඩිහිටි කාන්තාවන් රේන්ද ගොතමින්ද,පොත්පත් කියවමින්ද,අල්ලාප සල්ලාපයේ යෙදෙමින්ද ඉටි රෙදි එලා වාඩිලා සිටියේ තරබාරු අච්චාරු ආච්චී අසලය.ඒ කුඩා දරුවන් වන අපගේ පාසල නිමවන තෙක් සිට ගෙදර රැගෙන යාමටය.මාගේ මුල්ම පංතිභාර ගුරුවරිය වුයේ මොරායස් නම්වු ඉතා කාරුනික,සිහින් සිරුරක් ඇති තරුණ කාන්තාවකි.අම්මා විසින් මොරායස් ගුරුතුමියට මා බාරදුන් අවස්තාවේ සිට ගොඩක් සිදුවීම් අදටත් චිත්‍රයක් සේ මැවී මැවී පෙනේ.ඇය යටතේ අවුරුදු දෙකක්ද ඉන් පසුව කරුනාරත්න සහ ෆොන්සේකා යන මහත්ම මහත්මීන් යටතේද පස්වෙනි ශ්‍රේණිය දක්වා ඉගෙනුම ලැබීය.කරුනාරත්න මහතා ජාතික ඇඳුමෙන් සැරසී හිටි කහට දත් දෙපෙල පෙන්වා නිතරම සිනහා මුවින් සිටි පුද්ගලයෙකි.ෆොන්සේකා මහත්මිය ඉතාමත්ම සැර පරුෂය.සමහරක් ගුරුවරුන් පවා ඇයට බියක් දැක්වූ බව මතකය.
ප.ලි………මේ සියල්ලක්ම සටහන් කරන්නේ මතකයෙන්ම පමනක් බැවින් සමහරක් දින වකවානු ඉතාමත්ම නිවැරදි නොවීමට ඉඩ ඇත.
*********************නැවත හමුවෙමු***************************************