මා සතුව තිබු විශාල ප්‍රමාණයක් මතක සටහන් කාවුන්ටත් පුස්වලටත් මාගේ නොසැලකිල්ලටත් හසුවී විනාශවී ගොස්ය.ඒ අතර මාගේ පලමු පංතියේ සිට පාසැල් ප්‍රගථි වාර්ථා පොත්ද විය.මෑතක් වනතුරුත් ඒවා සුරක්ෂිතව ත්බු නමුත් දැන් ඒවා ගැන සිතීමෙන් පලක් නැත.එංගලන්තයේ චාල්ස් කුමරුගේ අත් අකුරින් මාහට දුන් සටහන්ද ඒ අතර විය.ඔහුගෙන් ලැබූ තෑගි සහ ඡායාරූප නම් තවමත් මා සතුව ඇත.යමක් අහිමිවීමට තිබේනම් එය වැලක්විය නොහැක.ඒ දෛවයයි.කොම්බු දෙකකින් පටන්ගන්නා බොහොමයක් වචන අධ්‍යාථ්මය හා බැඳුනු ඒවා යැයි වරක් කවුදෝ මට පැවසීය.දෛවය,වෛරය,මෛත්‍රිය,කෛරාටික කම ඉන් සමහරකි.මීට වඩා වෙනස් වචනද තිබිය හැක.
මා කුඩා කල සිට අප නිවැසියන් වූයේ දෙමව්පියන් හැරුනුවිට ආච්චී,සීයා[මව් පාර්ශවයේ]මගේ තුන් හැවිරිදි මල්ලි සහ ඔහුටත් බාල නංගීත්ය.සීයා කොලොන්නාවේ රජයේ වැඩ දෙපාර්තමේන්තුවේ ලොකු බාස්ය.ඩෝරා මශියා මොරායස් නම්වු ආච්චී උපතින් කතෝලික වුවත් පසුව බුදුදහම වැලඳගත් කෙනෙක් විය.ඇයගේ දකුණු අතේ උඩ අත්ල ආශ්‍රිතව කුරුසයක් පච්ච කොටා තිබුනි.ඇය ගැන ලිවීමට බොහෝ දේ ඇත.ඇයගෙන් මා ලද ආදරය කිසිලෙසකින් වත් දෙවනි කොට සැලකිය නොහැක.1993 දී මිය යනතෙක්ම අපට සියලු රැකවරණ සලසමින් අප සමගම ජීවත් වුවාය.අදටත් මම ඇය මෙණෙහිකර ඇයට ස්තූතිකර නින්දට පිවිසෙන්නෙමි.සීයා ගැන මතකය කෙටිය.මා පාසල් යාම ආරම්භකර වසරකටත් අඩු කාලයක් තුලදී ඔහු අප අතරින් වෙන්වී ගියේය.ආච්චී සහ සීයාගේ දරුවන් අතරින් අම්මා තුන්වැන්නා විය.ඒ වනවිටත් ලොකු අම්මාට දරුවන් නොසිටී නිසාත් ලොකු මාමා මියගොස් සහ පොඩි මාමා කලුතර ප්‍රදේශයේ ඥාතීන් සමග ජීවත්වු නිසාත් සීයා සහ ආච්චීගේ ලෝකයේ ලොකුම වීරයා මා විය.
අපට හිමි නිවස විශාල නිසාත් එතරම් ආර්ථික ගැටලු නොවු බැවිනුත් අපේ ගෙදර නිතරම සෙනග ගැවසෙන ස්ථානයක් විය.එකල අප පවුලේ උදවියට අමතරව එහි ස්ථිර පදිංචිකරුවෝ වුයේ ටේච්චී,පොඩි අයියා සහ ඉන්ද්‍රක්කාය.මේ අය ගැනත් සටහනක් කලයුත්තේ ඔවුන්ද දුකේදීත් සැපේදීත් අප අතරේම එකටම ජීවත්වු නිසාමය.ටේච්චීගේ නම ටේලින් නෝනාය.ඇය අපගේ පිය පාර්ශවයේ උදවිය සමග කුඩාකල සිටම හැදී වැඩී ඇති අනාථ කාන්තාවක්ය.තාත්තාගේ විවාහයෙන් පසුව තාත්තාට දැක්වු ආදරය නිසාම හංවැල්ලේ සිට ගංගොඩවිලට අප සමගම ජීවත්වීමට පැමින ඇත.මා කලින් කීවාසේ ඇය කාත් කවුරුවත් නැති ගැහැණියක්ය.මානසික වශයෙන්ද එතරම් නිරෝගී නොවීය.ඉතාමත් මිටි,කුඩා සිරුරක් හිමි ඇයගේ මුහුණ ඉතා ප්‍රියමනාපය.ඇයද අප ආච්චී හා සම වයසේ වු නිසා ටේලින් ආච්චී වෙනුවට අප ඇය ඇමතුවේ ටේච්චී කියාය.ඊට ඉහතදී ඇයගේ මානසික තත්වය එතරම්ම අවුල් සහගත නොවු නිසා අපගේ වැඩිමහල් උදවිය දන්නා කියන කෙනෙකුට විවාහ කරදී ඇත.ඔහුට දාව දරුවකු ගැබ්ගත් පසු ඇයව තනිකර දමා මොහු පලාගොස් ඇත.ඒ උපන් දියණිය ඉන්ද්‍රක්කා විය.අපට වඩා ගොඩාක් වැඩිමල් නිසාත් අප සමගම එකට හැදී වැඩුන නිසාත් අප ඉන්ද්‍රක්කා නමින් ඇය ඇමතීය. ඇය මා පාසැල් යාමට පෙර ඇයගේ අධ්‍යාපණ කටයුතු අවසන් කොට තිබුනි.පොඩි අයියා යනු කුඩා කාලයේදී මග දමා ගොස් සිටියදී හමුවී අප මව් පාර්ශවයේ අය විසින් හදාවඩා ගන්නා ලද මෝඩ පහේ නමුත් හරිම ආඩම්බරකාර රොමානිස් හාමිය.අපේ දෙමව්පියන්ට වඩා ඔහු වැඩිමහල් නිසා පොඩි අයියා නමින් ඇමතීය.මිය යන තෙක්ම අපටත් ඔහු පොඩිඅයියාම විය.තාත්තාගේ ලැබෙන මුදල් සහ අරක්කු නිසා ඔහුට අපේ තාත්තා හැර වෙන ලෝකයක් නොවීය.තාත්තාගේ රැස්පොට් එක කරටගත් පොඩි අයියා අපේ අම්මාටත්, තාත්තාගේ කන්තෝරුවේ යාලුවන්ටත් පවා බැණ අඬ ගසන අවස්ථා මට මතකය. නමුත් කවුරුත් මොහු සමග උරණ වන්නේ නැත.කාටත් හොරෙන් ගංජා බොන බවත් තාත්තා එය දැණසිටි බවත් පසු කාලයකදී අම්මා මට කියා ඇත. නිතරම හැන්දෑවේ සිට රාත්‍රීය වන තෙක් ගෙදර විශාල ඉස්තෝප්පුවේ ගැවසෙන පුද්ගලයින් වුයේ තාත්තාගේ කන්තෝරුවේ වෘත්තීය සමිති සගයන්,ගමේ යහලුවන් සහ ශ්‍රී ලංකා නිදහස් පක්ෂයේ කෝට්ටේ ආසනයේ සමහර ක්‍රියාකාරීන්ය.ඔවුන් අඩි පුඩි ගසමින් දේශපාලණ කතා බහේ යෙදුනි.බාලා තම්පෝ,වාසුදේව,චන්ද්‍රා කුමාරගේ,ස්ටැන්ලි තිලකරත්න වැනි අයද ගොඩ වැදුනු අවස්ථා ඇත.සීයා මියගිය පසු මේ ක්‍රියාවලිය වඩාත් වර්ධණය වුයේ තාත්තා ගෙදර ගෘහමූලිකයා වීම නිසා විය යුතුය.අපේ තාත්තා ඉගෙනුම ලබා ඇත්තේ කලුඅග්ගල ශාන්ත ජෝන් බොස්කෝ විද්‍යාලයේ සහ මොරටුව ප්‍රින්ස් ඔෆ් වේල්ස් විදුහලේය.ඉංග්‍රීසි මාධ්‍යයෙන් ඉගෙනුම ලබා ඇති මොහු ඉංග්‍රීසියෙන් කථා කරනවා මම අසා ඇත්තේ ඉතාමත්ම අඩුවෙනි.අවශ්‍යම අවස්ථාවකදී හැර ඉංග්‍රීසි භාවිතාවක් නොතිබු තරම්ය.අම්මා සහ ලොකු අම්මා නුගේගොඩ අනුලා විද්‍යාලයේ ආදී සිසුවියන්ය.මාමා කලුතර සිරිකුරුස විද්‍යාලයේ ඉගෙනුම ලබා ඇත. මා ප්‍රථමයෙන්ම ගල්ලෑලක් ගල්කූරක් අතට ගත්තේ,ගංගොඩවිල වනාත පාරේ තුන්වැනි පටුමග අසල අම්බලන්දූව ටීචර්ලාගේ ගෙදරින්ය.ඉතාම කුඩා දරුවන්ට අත්පොත් තැබූ, ඇයගේ ඉස්තෝප්පුවේ පවත්වාගෙන ගිය එම කුඩා මොන්ටිසෝරියේ අවට ලමුන් පස් හය දෙනෙක් පමනක්විය.තම්බාපු කඩල,තම්බපු වෙරලු හෝ කොස් ඇට වැනි කුමක් හෝ අපිට ලබාදුනි.මට වඩාත් සැලකිලි ලැබුනේ එකල වඩාත්ම සුරුබුහුටි සහ කීකරුම දරුවා මා නිසා විය යුතුය.මෙතුමියට උපාලි සහ ලාල් අම්බලන්දූව නම් තරුණ පුතුන් දෙදෙනෙක් විය.ඔවුන් දෙදෙනාම නුගේගොඩ ශාන්ත ජෝන් විද්‍යාලයේ දක්ෂ ක්‍රිකට් ක්‍රීඩකයින් විය. මම ප්‍රාථමික අධ්‍යාපණය ලැබුවේ එවකට ශාන්ත යොහාන්ගේ පාසල නම්වූ නුගේගොඩ ශාන්ත ජෝන් විද්‍යාලයෙන්ය.එවකටත් මෙම පාසැල කොළඹ දිස්ත්‍රික්කයේ තිබු කීර්තිමත් පාසැලක් විය.මෙහි ඉගැණුම ලැබූ විශිෂ්ඨ ආදී ශිෂ්‍යයෙක් වන්නේ මහාචාර්ය සුනිල් ආරියරත්න මැතිතුමාය.ඔහුගේ වැඩිමහල් සොහොයුරු තිලකරත්න කුරුවිටබංඩාර,අමාත්‍ය සුසිල් ප්‍රේමජයන්ත වැනි අය මගේ වැඩිහිටි ඥාති සොයුරන්ගේ පංතිවල ඉගෙනුම ලද බව මම දනිමි.තවත් අය බොහෝය.මගේ පාසල නුගේගොඩ හයිලෙවල් පාරේ පිරවුම්හලට යාබදව මෙට්‍රෝ සිනමාහලට පිවිසෙන මාර්ගය ඉදිරිපිට පිහිටා ඇත.එකල පාසලට පිවිසීමට පෙර දක්නට ලැබුනු මනරම් දර්ශන දෙකකි.එකක් නම් අඹ,අන්නාසි විකුනන පුංචි කරත්තයය.එය සිහින් සිරුරක් හෙබි ප්‍රියමනාප මනුස්සයෙක් සතුවිය.පාසලේ ලොකු ලමයින් ඔහුගේ මිතුරන් මෙන් විය.අනික් දර්ශණය නම් කාලවර්ණ,තරබාරු,චීත්ත රෙද්දක් සහ හැට්ටයක් හැඳි අච්චාරු ආච්චීය.ඇයගේ අඩුම කුඩුම සියල්ලක්ම මහ පොලොව මත එලූ ඉටි රෙද්දක් මත ප්‍රදර්ශණය විය.ඇය හා වටා සිටියේ පාසලේ කුඩා දරුවන් රැගෙන යාමට පැමිනෙන වැඩිහිටි කාන්තාවෝය. අප පාසලේ එවකට විදුහල්පති වූයේ ප්‍රතාපවත් චරිතයක්වූ ජී.බී.බන්නැහක මහතාය.සුදෝ සුදු කලිසමත්,කෝට් එකත් හැඳ උපැස් යුවලක් පැලඳූ බන්නැහක මහතා හීන්දෑරී පුද්ගලයෙකි.පතෝලයා යන අන්වර්ථ නාමයෙන් මොහු හැඳින්වු වැඩිහිටි ශිෂ්‍යයින්ට දැඩි දඬුවම් වලට ලක්වන්නට සිදුවිය.මාගේ වැඩිමල් ඥාති සොහොයුරෙක්ගේ නොමනා හැසිරීම නිසා පාසලෙන් ඉවත් කරන ලදි.මොහු අත වේවැලක් තිබූ අතර ඉතාමත් මැනවින් පාසැල පාලනය කරනා බවට වැඩිහිටියන්ගේ කතා බහට ලක්විය.ඒ සම්බන්ධව මට වඩා දන්නා අය බොහෝය.මට ශාන්ත ජෝන් විදුහලේ අකුරු කිරීමට ලැබුනේ පස් වසරක් පමනී.
මා මුල් දිනයේ පාසලට පැමිනියේ අම්මා සමගය.දෙල්කඳ හංදියේ සිට නුගේගොඩ දක්වා ගමනට ටිකට් එකහමාරක් ශත අටක් පමනක් විය.අම්මාට ශත පහක් සහ භාගයක්වූ මට ශත තුනක් වශයෙනි.එකල තිබුනේ ලංගම බස් පමනි.එදා මගේ පලමු පාසල් ගමනට ලබාදුන් ඒ ප්‍රවේශ පත්‍රයන් දෙක මෑතක් වනතුරුත් මා සුරැකිව තබාගත් මුත් නොසැලකිල්ල නිසාමදෝ ඒවා අතුරුදහන් වී ඇත.ඉන් පසුව ඉන්ද්‍රක්කා සමගත් පසුව මා තනිවමත් පාසල් ගමනේ යෙදුනේය.ඉන්ද්‍රක්කා ඇතුලු වැඩිහිටි කාන්තාවන් රේන්ද ගොතමින්ද,පොත්පත් කියවමින්ද,අල්ලාප සල්ලාපයේ යෙදෙමින්ද ඉටි රෙදි එලා වාඩිලා සිටියේ තරබාරු අච්චාරු ආච්චී අසලය.ඒ කුඩා දරුවන් වන අපගේ පාසල නිමවන තෙක් සිට ගෙදර රැගෙන යාමටය.මාගේ මුල්ම පංතිභාර ගුරුවරිය වුයේ මොරායස් නම්වු ඉතා කාරුනික,සිහින් සිරුරක් ඇති තරුණ කාන්තාවකි.අම්මා විසින් මොරායස් ගුරුතුමියට මා බාරදුන් අවස්තාවේ සිට ගොඩක් සිදුවීම් අදටත් චිත්‍රයක් සේ මැවී මැවී පෙනේ.ඇය යටතේ අවුරුදු දෙකක්ද ඉන් පසුව කරුනාරත්න සහ ෆොන්සේකා යන මහත්ම මහත්මීන් යටතේද පස්වෙනි ශ්‍රේණිය දක්වා ඉගෙනුම ලැබීය.කරුනාරත්න මහතා ජාතික ඇඳුමෙන් සැරසී හිටි කහට දත් දෙපෙල පෙන්වා නිතරම සිනහා මුවින් සිටි පුද්ගලයෙකි.ෆොන්සේකා මහත්මිය ඉතාමත්ම සැර පරුෂය.සමහරක් ගුරුවරුන් පවා ඇයට බියක් දැක්වූ බව මතකය.
ප.ලි………මේ සියල්ලක්ම සටහන් කරන්නේ මතකයෙන්ම පමනක් බැවින් සමහරක් දින වකවානු ඉතාමත්ම නිවැරදි නොවීමට ඉඩ ඇත.
*********************නැවත හමුවෙමු***************************************
No comments:
Post a Comment