මේ කාලය වනවිට මගේ හතරවෙනි නවාතැන් පොල වෙත යාමට සිදුව ඇත. එය එසේ වන්නේ අප කවුරුත් සම්බන්ධ නැති එක්තරා අවාසනාවන්ත සිදුවීමක් නිසාය. එය පහත්ගම ගම්මානයම තැතිගැන්මකට ලක් කල මනුෂ්‍ය ඝාතනයක් විය.
මා පදිංචිව සිටි සීයාගේ ගෙදරට උඩහින් තිබුනේ ගුනපාල නම් වූ පුද්ගලයෙකුගේ නිවසය. ඔවුන්ට දරුවන් පස් දෙනෙක් සිටි බවත් මතකය. ගුනපාල නිතරම බීමත්ව කෑගසමින් ගෙදර අඩදබර කරගන්නෙකි. මෙය මුළු ගමම දන්නා කරුනකි. එක් දිනක් රාත්‍රියේ තම නිවසට ඇතුල්වන දොරකඩ ආසන්නයේදීම කවුරුන් හෝ මොහුට තදබල ඇසිඩ් ප්‍රහාරයක් එල්ල කර ඇත. එසැනින්ම ඔහු, දයාරත්න, ඥානරත්න, ප්‍රේමරත්න මට ඇසිඩ් ගැහුවා..මාව බේර ගනියෝ යැයි කෑ ගසා ඇත. ඔහු එසේ කෑගසුවා යයි කියන්නේ ගෙදර අයය. පසුව ඒ උදවියගේ කෑගැසීම නිසා හුළු අතු දල්වාගෙන ගමම අවදිවී , ගුනපාලව රෝහල් ගතකල මුත් ඔහු එහිදී මිය ගොසින්ය.
දයාරත්න යනු අපේ තාත්තාය. ඔහු ගුනපාලගේ ලඟම හිතෛෂියෙකි. ඥානරත්න සහ ප්‍රේමරත්න යනු තාත්තාට වඩා වයසින් බාලවූ ගමේ ජනප්‍රිය තරුනයන්ය. මොවුන් දක්ෂ වොලිබෝල් ක්‍රීඩකයන් වූ අතර හැන්දෑවට, හැන්දෑවට අඩියක් පුඩියක් ගසා කාලය ගතකරනවා හැර උන්ගෙන් කාටවත් කරදරයක් නැත. ගෙදර අය ලබාදුන් කට උත්තර මත පසුවදාම ඥානරත්න සහ ප්‍රේමරත්න පොලිස් අත්ඩංගුවට පත්වූ බවත් දයාරත්න වන අපේ තාත්තා මාසයකින් වත් ගම් පලාතේ පැමින නැති බවත් සඳහන් විය. සිදුවී ඇත්තේ එක දෙයකි. කට උත්තර දී ඇත්තේ වෙන දෙයකි. පසු කාලයකදී , ගුනපාලගේ ආයාචනය කනින් ඇසුනු කෙනෙක් ,ඥාති සම්බන්දතාවයක් නිසා සාක්කි දීමට ඉදිරිපත් නොවූවත් කියන්නේ වෙනම කතාවකි. ගුනපාල ඔහුගේ ලඟම මිතුරන් තුන්දෙනාගේ නම් කියා කෑගසා ඇත. ඔහු කියන්නේ මේ මිතුරන්ට පැමින ඔහුව බේරා ගන්නට කියාය. “දයාරත්න..ඥානරත්න…ප්‍රේමරත්න….මට ඇසිඩ් ගැහුවා…මාව බේරගන්න” කියාය.
මූලික පොලිස් විමර්ශන වලදී දයාරත්න ගමේ නොසිටිය බවටත් ,ඔහු පදිංචිව සිටින්නේ ඉහල තල්දූවේ බවත්, රැකියාව අවිස්සාවේල්ලේ නිසාත් ඔහු මෙම නඩුවට සම්බන්ධ නොවීය. අනික් දෙදෙනා වසර කිහිපයක් රිමාන්ඩ් භාරයේ සිට සියළුම චෝදනා වලින් නිදහස් වූ මුත් ගුනපාලගේ මරණය අභිරහසක් විය. මේ ගැන නොයෙක් කටකතා පවතී. තාත්තාද හැකි පමනින් මේ නඩුවාර වලදී විත්තිකරුවන්ගේ ඥතීන්ට උදව් කර ඇත. විත්තිය වෙනුවෙන් පෙනී සිට ඇත්තේ එවකටත් දක්ෂ අපරාධ නීතිඥයෙක්වූ දයා පෙරේරා මහතාය.
මේ සිදුවීමත් සමගම් පවුලේ අය තීරනය කලේ මගේ නවාතැන් පොල මාරු කලයුතු බවය. දැන් මා නැවතීමට යා යුතුව ඇත්තේ අපේ අම්මාගේ පුංචි අම්මා විසූ දෙහිවල සත්තුවත්ත ඉදිරිපිට පිහිටි ඇයගේ නිවසටය. ඒ මගේ හතරවෙනි නවාතැන් පොලය. වසර තුන හතරක් තුල මා නවාතැන් මාරුකරන්නේ අහිගුණ්ඨකයෙකු සේ යැයි මට සිතේ. මෙවැනි තත්වයකට මුහුන දුන් කෙනෙක් වෙතොත් එය කොතරම් මානසික පීඩාවක් දැයි සිතා ගැනීම අපහසු නොවේ.
මා එහි නවතාගෙන පාසල් යැවීමට මැටිල්ඩා ආච්චී නම් වූ ඇය කැමතිවී ඇත. මෙම නිවස පිහිටා තිබුනේ දෙහිවල සත්තුවත්තේ මින් මැදුර ඉදිරියෙන්ම ඇති පෞද්ගලික පාරේය. මෙම පාරේ තිබුනේ නිවාස 4ක් පමනි. මොවුන් යමක් කමක් ඇති උදවියය. මැටිල්ඩා ආච්චී තරම් උඩඟු, ආත්මාර්ථකාමී ගැහැනියක් මම කිසිවිටක දැක නැත. ඇයගේ අක්කාවන අපේ අම්මාගේ අම්මා සතු කාරුනික ගති පැවතුම් හා සලකා බැලුවිට ඇය සොහොයුරියක් වූයේ කෙලෙසදැයි සිතා ගැනීමටත් අපහසුය.වැන්දඹු මැයට දරුවන් තිදෙනෙකි. වැඩිමලා වතු පාලකයෙක්ය. දියණිය විවාහවී පදිංචිව සිටියේ මීගමුවේ කුරණ ප්‍රදේශයේය. අනික් පුතා පමනක් විවාහ වනතෙක් ඇය සමග පදිංචිව සිට විවාහයෙන් පසුව ඇමරිකාවට පිටමං විය.
ඔවුන් සෑම ඉරිදාකම පල්ලි යන, හෑම හැන්දැවකම නිවසේ සිටම ඔරසං කියන බැතිබර කතෝලික පවුලක්ය. ඇය නිතරම කියන්නේ ඔවුන් නුවර කටුගස්තොට නම්බුකාර උදවිය බවත්, ඇයගේ දරුවන් සමාජයේ ඉහල රැකියා කරන අය බවත්, අපේ ආච්චිගේ දරුවන් නිසියාකාරව ඉගෙන නොගත් උදවිය බවත්ය. අපේ ආච්චීට මේ ප්‍රතිපලය ඇතිවූයේ සීයාව කසාද බැඳීම නිසා බවත්, ආච්චීගේ දේපොල නැතිවූයේ අපේ තාත්තාගේ නොසැලිකිලිමත් බව නිසා කියා නිතර නිතරම ඇසෙන අඳෝනාවන් මහා හිසරදයක් විය. ඇයගේ දරුවන් බීවත් බොන්නේ අපේ තාත්තා මෙන් නොව ඉහල වර්ගයේ විස්කි බ්‍රැන්ඩි බවත් නිතරම කියවයි. ඇයගේ දරුවන් සිටින්නේ නම් කියන්නේ ඇයට ඔය කියවිල්ල නවත්වන ලෙසය. නමුත් ඇය එසේ නොකරයි. මේ සියල්ලක්ම ඇය කියවන්නේ ගෙදර වැඩට සිටි විමලසේන නම් මට වඩා ටිකක් වැඩිමහල් කොලුවා ඉදිරිපිටමය. මමද අවසානයේ විමලසේනගේ මල්ලී වැනි පුදගලයෙක් බවට පත්විය. කුකුල් කූඩු ශුද්ධ කිරීම, ජෙරාඩ් අංකල්ගේ හාවුන්ට කෑම දීම, හැන්දෑවට පොල් ගෑම, ඉස්සරහ උඳුපියලි ගැලවීම මටත් විමලසේනටත් පැවරී තිබු රාජකාරියන්ය. මේ කිසිවක් ගෙදරට නොදන්වා මගේ පාසල් කටයුතු කරමින් කාලය ගත කලේය.
නිවසේ සිට දෙහිවල මහජන ක්‍රීඩාංගනය අසලින් ඇති පටුමගින් වෛද්‍ය පාරට පිවිසෙන මම ගාලු පාරින් පාසල් බසයට ගොඩවී පාසැල් යන්නෙමි. පාසැල තුල ගතකරන ඒ සොඳුරු කාලය මිස ආච්චිත් එක්ක විසුම නම් මහා කරදරයක් විය. ඒ කාලය තුලදී අප පංතියේ සිසුන් නාට්‍යයක් පුරුදු වූවා මතකය. දෙහිවලම විසූ නන්දක්කා නම් අපගේ ඥාතියෙකුගේ ලුංගියක් සහ බ්ලවුසයක් ඇඳ , එම නාට්‍යයේ නාගරික සිසුවාගේ මවගේ චරිතය නිරූපණය කලේ මමය. මගේ පුතා ලෙස රඟපෑවේ චම්පාල්ය. පුහුනුවීම් සඳහා පාසල් කාලයෙන් පසු නැවතී සිටි මුත් මම කිසිවිටෙකත් ගෙදරින් කෑම ගෙන යන්නේ නැත. ඇය ඒ පිලිබඳව විමසන්නේත් නැත. බොහෝ විට චම්පාල්, කුශාන් ඇතුළු කංඩායම ගෙන එන බත්මුල් වලින් මමද සප්පායම්වී ඒ පුංචි නාට්‍යයෙ වැඩද අවසන් කර ගත්තේය. චම්පාල්ගේ බත් එකට වෙනම හොදි රැගෙන එන්නේ එකල තිබු හිස් වීදුරු තීන්ත කූඩුවක බව මට අද මෙන් මතකය.
එකල දෙහිවල අවට ප්‍රදේශයේ නිවෙස්වල භාවිත වුයේ බාල්දි වැසිකිලිය. මේ තරම් අප්‍රසන්න ක්‍රමවේදයක් ඒ වන විටත් දෙහිවල-ගල්කිස්ස නගර සභාව නඩත්තු කරමින් පැවතියේය. රෝද දෙකේ කරත්තයක් තල්ලු කරගෙන පැමිනෙන ඒ අහිංසක කම්කරුවා ගෙයින් ගෙට ගොස් මේවා ශුද්ධ පවිත්‍ර කර, බාල්දියද පිරිසිඳු කර යෑම දෛනික රාජකාරිය විය. ආච්චිගේ උඩඟු කතා ගැන මා පසුව ගෙදර අයට පැවසූ විට තාත්තා නම් කිව්වේ බොන්නේ විස්කි වුවත් රෙන්නේ බාල්දියෙ බවය. කෙසේ වෙතත් මේ ක්‍රමයට තිත තබා සාමාන්‍ය ක්‍රමයට යායුතුව තිබුන බැවින් වැසිකිලි වලක් කැපීමට සිදුවිය.
එක් උදෑසනක මේ කපා තිබු වල තුල අමුතු සතෙක් වැටී දගලමින් සිටිනු දුටු මා ආච්චීව දැනුවත් කලේය. ඇය කීවේ මේ විස්තරය සත්තුවත්තේ සත්ව සෞඛ්‍ය අංශයේ සේවය කල පෙරේරා අංකල්ට දන්වන ලෙසය. ඔහු නන්දක්කාගේ ස්වාමි පුරුෂයාය. ඔවුන් පදිංචිවී සිටියේ මින්මැදුරට යාබද පාරේ ඇති සත්තුවත්තේ බිත්තියට යාවෙන සේම එම ඉඩමේම සාදා තිබු නිවසකය. එය සත්තුවත්තට අයිති නිවාසයකි. පෙරේරා අංකල් පැවසූවේ කෙසේ හෝ සතා අල්ලාගෙන එන ලෙසය. ඔහු කම්කරුවෙක්ද සැපයීය. එදා විමලසේනත් නොසිටී නිසා මමත්, මැටිල්ඩා ආච්චීත්, අර මිනිසාත් ලොකු වේවැල් කූඩයක් වලට බස්සවා සතා උඩට ගත්තෙමු. මේ මීමින්නෙක් බව කීවත් මම මීමින්නෙක් දැක්කෙත් එදාමය. මුවෙකුගේ හැඩය ගත් ඊට වඩා ඉතා කුඩාවු මේ සතාද රැගෙන මම සත්තුව්ත්තට ගියෙමි. දෙහිවල ඉන්නා කාලයේදි මම ඇතිතරම් සත්තුවත්තේ රවුම් ගසා ඇත්තෙමි. 1936 දී ආරම්භවූ මෙය අක්කර 23ක් යැයි පවසයි. මම තරම් සත්තුවත්ත නැරඹු කෙනෙක් ඇත්නම්, ඒ එහි සේවකයින් පමනක් විය යුතුය. ඒ පෙරේරා අන්කල් මට ලබා දී තිබු වරප්‍රසාදයක්ය. මින් මැදුර නිර්මාණය වුවේත් සීල් මත්ස්‍යයින් ගෙන ආවේත් ඔය කාලයේ බව මතකය.සතා පරීක්ෂාකර බැලූ පෙරේරා අංකල් , ඌව රසායනාගාරයේම කුඩා කූඩුවකට දමා එහි පොතක සතාගේ භාරකරු ලෙස මගේ නම සඳහන් කර අත්සන් කරන්නට කීවේ, නැවත දවස් හතරකින් පැමිනෙන ලෙසත් සතා නිරුපද්‍රිතව සිටියෝතින් මට ගෙවීමක් කරන් බවත්ය. එම පොතේම පේලී දෙක තුනක් උඩින් සඳහන්ව තිබුනේ සුදු නයෙක් භාරදුන් තොරතුරක්ය. ඒ සත්තුවත්තට භාරදුන් පළමු සුදුනයා යැයි මම විශ්වාස කරමි. පසු කාලයකදී විදේශීය සංචාරකයෙක් මේ සුදුනයා සත්තුවත්තෙන් සොරකම් කර යන්නට තැත් කරද්දී ගුවන් තොටුපලේදී අත් අඩංගුවට පත්වු කතාවක් මතකයට නැගේ.
මුදල් ලැබෙන කතාවක් ආච්චීට නොකිව් මම දින හතරකින් සත්තුවත්තට ගිය මට අසන්නට ලැබුනේ ඒ නිරෝගි සතෙක් බවත් මට රුපියල් 40ක මුදලක් ලැබෙන බවත්ය. කුවිතාන්සියකට අත්සන් තබා මුදල් ලබාගත් පසු පෙරේරා අංකල් මට කිව්වේ , ආච්චීට නොකිව්වානම් ඒ මුදල් මට තබාගන්නා ලෙසත්ය. ඒ හැම කෙනෙක්ම මැටිල්ඩා ආච්චීගේ තරම දන්නා නිසා විය යුතුය. සතුන් පිලිබඳ මනා දැණුමකින් හෙබි පෙරේරා අංකල් පසු කාලයකදී ඕමානයේ රාජකීය සත්ව උද්‍යානයේ ඉහල තනතුරක් දැරීය. රාජකීය සත්ව උද්‍යානය මහජන ප්‍රදර්ශණයට විවෘත නැත. එය රජතුමාගේ පුද්ගලික එකතුවකි. මේවා කියෙව්වොත් අපේ රජවරුත් සත්තු එකතු කරන්න පටන් ගනීද කියා බයය. මමද ඒ කාලයේම ඕමාන් ගුවන් සේවයට වැඩ කලේය. මීට වසර කිහිපයකට පෙර මේ නිහතමානී මිනිසා අපෙන් සමුගත්තේය. මොහු නිසාම රාජකීය සත්තුවත්තේ සේවය සඳහා බොහෝ ශ්‍රී ලාංකිකයින් බඳවා ගත්තේය. ලංකාවේ සිටි අති දක්ෂ උරග විශේෂඥයෙක් වූ අභාවප්‍රාප්ත මොල්ලිගොඩ මහතාද මෙහී කලක් සේවය කලේය.
No comments:
Post a Comment