1971 සිට 1973 දක්වා වූ කාලය තුල රටේත්, අපේ ගෙදරත් නොයෙකුත් විපර්යාසයන් සිදුවෙමින් පැවතුනි.1972 ව්‍යවස්ථා සංශෝධණයද ඒ අතර විය.
තාත්තාගේ අදහස නම් 71 විප්ලවය යනු, කිසිවිටෙක හෝ සිදුනොවිය යුතු , ඒ සඳහා අනිවාර්ය විය යුතු දේශපාලණික හෝ ආර්ථිකමය පරිසරයක් ගොඩ නැගී නොතිබු අවධියක, අඩු වයසෙන් බිහිකිරීමට හැදු දරුවකුගේ අවාසනාවන්ත මරණයක් බවය. මේ තත්වය මැඩ පැවත්වීම සඳහා සිරිමාවෝ බන්ඩාරනායක රජය විසින් සාර්ථක මෙහෙයුමක් දියත් කරන් ලද බවත්, පාලකයින්ගේ ක්‍රමවත් ප්‍රතිචාර නිසා ජීවිත විනාශයන් අවම කර ගැනීමට හැකිවූ බවත් වැඩිහිටියන්ගේ මතය විය.
බොහෝ JVP නායකයින් රජයේ අත් අඩංගුවට පත් වූ අතර ඉන් සමහරක් පාපොච්ඡාරණය කරමින් වැරදි පිලිගත්හ.ඒ හඬපට නිතර දෙවේලේ ගුවන් විදුලිය තුලින් ප්‍රචාරය විය. පොඩි අතුල නොහොත් වික්ටර් අයිවන්, ලොකු අතුල නොහොත් නිමලසිරි ජයසිංහගේ හඬ යාන්තමට මතකය. මතකයට හේතුව විය හැක්කේ එකල අපි නිතර දෙවේලේ ගුවන් විදුලියට සවන් දීමට පුරුදු වී සිටි බැවින් විය යුතුය. මගේ මතකය නිවැරදි නම්, සමන් අතාවුදහෙට්ටි සහ පරාක්‍රම පෙරේරාගේ හඬින් යුතු ගුවන් විදුලි නාටකයක් ඒ දිනවල ප්‍රචාරය විය. ඒ ඔවුන් ගුවන් විදුලියට එකතු වූ මුල් අවධියේ ප්‍රචාරය වූ “ජිල් ජෝනා සහ වැන්ද බෝනා” යැයිද කියා මට හරියටම මතක නැත.දන්නා කෙනෙක් සිටී නම් නිවැරදි කරන්න.
ගංගොඩවිල විජේරාමේ පිහිටි විද්‍යෝදය විශ්ව විද්‍යාලය අල්ලාගත් JVP සාමාජිකයින්ගේ පුනරුත්ථාපණ කඳවුර විය. මේවා වධකාගාර නොව, නිසැකවම ඔවුන්ගේ තාවකාලික නැවතුම් පලවල් විය. අප කුඩා කල සරුංගල් ඇරීමටත්, රවුම් ගැසීමටත් විශ්ව විද්‍යාලය පැත්තෙන් එගොඩවත්ත හරහා බොරලැස්ගමුව පැත්තට ඇවිදින්නට පුරුදුවී සිටිය උන්ය. මේ ගමනේ මා සිත් ගත් තැනක් වූයේ විශ්ව විද්‍යාලය අවට පරිසරයය. ඒ අන් කිසිවක් සඳහා නොව , පාරට පෙනෙන්නට ඔවුන් ඇඳ තිබූ සටහන්, සටන් පාඨ සහ සිතුවම් දැක බලා ගැනීමට තිබු පෙරැත්තය නිසාමය. කුඩා කල සිටම මට මේ දේශපාළන කැක්කුම හිත තුල පැල්පදියම් වී තිබී ඇත.අපේ තාත්තා 1965 සිට පැවත්වූ සියලුම මැතිවරණවල ප්‍රථිපල ( සෑම ආසණයකම )පත්තර වලින් කපා විශාල චිත්‍ර පොත්වල අලවා සුරක්ෂිතව තබා තිබුණි. ඔහුගේ ලොකු පුතා වූ මම ඉන් ඔබ්බට ගොස් මතක ඇති කාලයේ පැවත් වූ සෑම මැතිවරණ සටහනක්ම සියළුම විස්තර සහිතව අතින්ම ලියා ලොකු CR පොත් දහයක ,පහලොවක එකතු කර තබන ලදී. වරෙක ගෙදර අයද, ඉන් පසු අරකීද, ඊටත් පසු අපේ දියණියද මේ ගැන ඇති තරම් මට ඔච්චම් කර ඇත. වරෙක විමලසිරි ද මැල් නම් වූ සමසමාජ නායකයා ඒ සටහන් ඔවුන්ගේ පුස්තකාලයේ තබන්නැයි කීවේ තොරතුරු එකතු කිරීමට, යූනියන් පෙදෙසේ සමසමාජ කාර්යාලයේදි ඔහු හමුවූ විටකදීය.
1972 මැයි මස 22 දින අපේ රට ජනරජයක් බවට ව්‍යවස්ථාපිත උසස්වීමක් ලැබූහ.මේ දිනය බොහෝ දෙනෙකුට අද අමතකය.මේ උත්සවය පැවැත්වූයේ නවරඟහළේ විය යුතුය. කොල්වින් ආර් ද සිල්වා, ඇන්.ඇම්. පෙරේරා වැනි බුද්ධිමතුන් මේ සඳහා දායක වී යැයි තාත්තා මට කියා දුණි.එදා පටන් CEYLON තිබු හැම තැනකටම SRI LANKA ආදේශ විය. මෙය SHRI LANKA විය යුතු යැයිද බොහෝ කලකට පසු අදහස් මතු විය. ඒ ගැන කතා කල යුතු නැත. ඒවා පුස් කතාය.ඔය කවර නමින් හැඳින්වූවත් රටට වෙන්න ඕන අවාසි සිදුවූවා මිස වාසි නම් බොහෝ හිඟය.
මේ වනවිට අපගේ නිවසේ ස්වරූපය පවා වෙනස් වන්නට පටන් ගෙන තිබුණි. විශාල නිවස මැද බිත්තියකින් දෙකට බෙදා කොටසක් කුළියට දෙන්නට විය. එහි වාසය සඳහා කොටුව ගුනසේන පොත් සාප්පුවේ සේවය කල බලදාස අංකල් නම් තාත්තාගේ වයසේ පුද්ගලයෙක් සහ ඔහුගේ බිරිඳ පැමිණියහ. ඉතාමත්ම කාරුණික යුවලක් වූ ඔවුනට දරුවන් නොසිටී අතර ඔවුන් හා ගත් ඡායාරූපයක් තවමත් මා සතුව ඇත. මේ වනවිට අපේ පවුලේ දරුවන් ගණන පහක් වී තිබුණි. හතරවැණියා ලෙස මල්ලියෙක්ද, පස්වැණියා ලෙස අප පවුලේ සියල්ලන්ගේම සුරතලියවන නංගීද විය. ඇය ගැන මා අහිංසකාවිය නමින් කවි යැයි හිතනා කවි පෙලක්ද මගේ බ්ලොගයේ සටහන් කර ඇත. කුඩාකල කිසිවිටෙකත් ඇයගේ මානසික දුර්වලතාවය නොපෙණෙනු අතර කෙමෙන් කෙමෙන් එම ලකුනු පහල වන්නට විය. ඒ කෙසේ වෙතත් ඇය අපගේ පුංචි සුරංගණාවිය ලෙසම අදත් අප අතරම සිටී.
තාත්තාට ලැබුනු රැකියා මාරුවත් සමගම ඔහු අවිස්සාවේල්ල පලාතට ගොස් පදිංචිවිය යුතු යැයි තීරණය කර ඇත. නමුත් මා රාජකීය විදුහලට තේරී තිබු බැවින්, පවුලේ අය දෙල්කඳ නැවතී සිටීමටත්, ඔහු පමනක් එම ප්‍රදේශයට යෑමටත් තීරණය විය. තාත්තාට ඔහුගේ උපන් බිම වන හංවැල්ල, පහත්ගම ප්‍රදේශයේ සීයාගේ ගෙදර සිට රැකියාව කිරීමට අවකාශ තිබුනත්, ඉහල තල්දූව, තැඹිලියාන නම් අවිස්සාවේල්ලට නුදුරු ග්‍රාමයක කුළී පදනමට නිවසක තනියම පදිංචි විය. ආර්ථික තත්වය තවත් දෙදරීමකට ලක්විය. මව් පාර්ශවයේ සීයාගෙ මරණයෙන් පසු ආච්චීට ලැබුණු විශ්‍රාම වැටුප අපේ ගෙදරට මහත් දායාදයක් බඳුවිය.ආචිචී නොවන්නට විශාල ප්‍රශ්ණ රාශියකට මුහුණ දෙන්නට සිදුවන බව අමුතුවෙන් කිව යුතු නැත.
තාත්තා පදිංචියට ගිය ඉහල තල්දූව ප්‍රදේශය ඉතා මනරම්, දැකුම්කළු ප්‍රදේශයක් විය. අවිස්සාවේල්ලේ සිට දෙහිඕවිට මාර්ගයේ සීතාවක ගඟ, තල්දූව නගරය පසුකර යනවිට තැඹිළියාන නම් මෙම සුන්දර ගම්මානය මුණගැසේ. මෙහි එකළ බොහෝ තැඹිළි ගස් දක්නට ලැබුණි. තාත්තා කුළියට ගත් නිවස පිහිටියේ 32 වැනි සැතපුම් කණුව ඉදිරිපිට කුඩා ඇල සහ කුඩා පාළමට යාබදවය. එය සොල්දර නිවසක් විය. අත්තනායක නම්වූ ඔහුගේ මිතුරකුගේ නිවසක්වූ එහි හොල්මන්, අවතාර ඇති බවටද කටකතා තිබුණි. අපේ තාත්තා එවැනි දේ සතයකට මායිම් නොකරණ මහා දඩබ්බරයෙක් විය. යහළු මිත්‍ර ආශ්‍රයට දැඩි ගිජුවූ ඔහුගේ අත දිග හැර වියදම් කිරීමේ කළාව අප පවුලට මහත් අවාසි සහ කරදර ඇති කරන්නක් විය. නමුත් පවුලේ අන් අය කවර මතයක් දැරුවත් මම අදටත් ඔහුට දොස් නොපවරමි. එක එක අයගේ ජීවන ශෛලීන් වෙණස්ය. ඔවුන්ම ඒ වැරදි තේරුම් ගෙන නිසි මාර්ගයකට වෙණස් කර ගන්නවා හැර, තවකෙකුට ඒවා වෙණස් කල නොහැක. කෙණෙකුගේ පෞද්ගලිකත්වයට පමණට වඩා අතපෙවීම සුදුසු දෙයක් නොවේ. පමණට වඩා නොව, කිසිසේත්ම අතපෙවීම නොකල යුතු බව මගේ අදහසය. පෙන්වා දීම වෙනත් දෙයකි.
මමද ඉතා දැඩි ලෙස යහළු මිතුරු ඇසුරට ප්‍රිය කල මිනිහෙක්ය. නමුත් මූළිකත්වය දිය යුත්තේ මාගේ පවුලටය, අන් සියල්ලක්ම ඉන් පසුවය යන්න මම අත්දැකීම් තුලින්ම හඳුණාගතිමි.
ශාන්ත ජෝන් විදුහලෙන් මා හට නොයෙකුත් තෑගී භෝග ලැබුණු අතර, ඉන් වඩාත් සිත්ගත් ත්‍යාගය වූයේ රූප රාජිණියක ලෙස පෙනී සිට පළමුවැණියා වී ලැබුණු ඡායාරූපය සහ පැසසුම්ය. තවමත් ඒය මා සතුව ඇත. පළමුවෙන්ම මා රාජකීය විදුහලට පැමිණියේ තාත්තා සමග යැයි මම ලීවෙමි. එයින් පසු වැඩිහිටියකු සමග පාසැල් ගිය එකම සහ අවසාණ දිණය එය විය. මහරගම සිට ගමන් ඇරඹූ පාසැල් බසයෙන් පාසැල් යෑමට පුරුදුවිය. මෙය අප පාසලටත් තර්ස්ටන් විදුහලටත් පොදු තට්ටු දෙකේ බසයක් විය. මෙයින් ටික කලකට පසුව සිට විවාහවන තෙක් ජීවිතයේ බොහෝ දේවල්වලට මා මුහුණ දුන්නේ තනිවමය. එය සමහරුන් විශ්වාස නොකරණු ඇත.
මා සමග නවවැණි පංතිය දක්වා එකට ඉගෙණගත් සිසුන් කංඩායම අධ්‍යාපණයේ අති දක්ෂයන් විය. අප විසින් දැක්වූ දස්කම් අතරින් ඉහලින්ම කැපී පෙණුනේ හත්වැණි වසරේ ශිෂ්‍යත්ව විභාගයයි. එය ශ්‍රීලංකා අධ්‍යාපණ ඉතිහාසයේ වාර්තාවක්ද විය හැක. අප තිස්පස් දෙනාට අමතරව වෙනත් හේතු මත තවත් හය හත් දෙනකු පංතියට ඇතුල්විය. අප තිස්පස් දෙනාම හත වසරේ ශිෂ්‍යත්ව විභාගය ඉහලින්ම සමත්ව තිබුණෝය. කිසිම පාසැලක එකම පංතියේ සිසුන් තිස්පස් දෙනෙක් දිවයිනේ තරඟ විභාගයකින් සමත්වීම ඉන් පසු කිසිම දිනක මා අසා නැත. ඔබ දන්නවානම් සඳහන් කිරීම වටී. අප පංතිය භාර ගුරුවරයා වූයේ ඉලේපෙරුම ආරච්චි නම්වූ ජාතික ඇඳුමෙන් සැරසී සිටි ඉතා කුඩා සිරුරක් හිමි වැදගත් උතුම් ගුරු පියාණන්ය. ඔහු අද ජීවතුන් අතර නැත. මේ සිසුන් තිස්පස් දෙනා අතරද කිහිප විටක්ම, මාසික පරීක්ෂණ, වාර විභාග වැනි අවස්ථාවන්හීදි මමද පළවෙනි, දෙවෙනි, තුන්වෙනි තැන්වලට පැමිණ දස්කම් දක්වා ඇත.***********නැවත හමුවෙමු***********
ප.ලි……මම දැන් ෆිටේ ෆිට්ය. නොසිතුවාටත් වඩා ඉක්මණින් සාමාන්‍ය තත්වයට පත්විය. VARICOSE VEINS ඉවත් කිරීමේ ශල්‍යකර්මයට මීට වසර තිහකට උඩදීත් මා මුහුණදී ඇත. එකල තිබූ වෛද්‍ය පහසුකම් තුල මෙවැනි ශල්‍යකර්මයකින් පසු පාදය, තැනින් තැන කපා කෙටූ, ලේ ගලන මස් කඩයක ස්වරූපයක් ඉසිලිය. දැන් වෛද්‍ය විද්‍යාව ඉතා දියුණු මට්ටමක පවතී. අඟලක් පමණ කුඩා ප්‍රමාණයක් කපා දමා ඒ තුලින් ඇතුල් කරණ ලේසර් මගින් මෙය සිදුකරයි. මෙය දැන් කුඩා කැපුම් සිදුරකට සහ දවසකට දෙකකට සීමාවූ වේදණාවකට පමනක් අයිති වැඩක් වී හමාරය. සිහි නැතිකරණා විටනම් මට මොහිදීන් බෙග් මහතාට සිදුවූ දෙය සිහිපත් විය. ඔහුව නැවත සිහි ගැන්වීමට පුළුවන් වූවා නම් තවමත් ගී ගයණු ඇත. මට නම් මගේ ගීතය ගයා අවසන් කිරීමට හැකිවී ඇත.
No comments:
Post a Comment